Ik zit aan tafel, tussen enkele slimmeriken en knappe koppen. Die ik stuk voor stuk waardeer om hun expertise en inbreng die ik tijdens onze maandelijkse samenkomen, nu ruim acht maanden van dichtbij heb meegemaakt. De stimulans die ze geven, de inzichten en het meedenken, het is zo positief scherp en opbouwend. En ik besef me, terwijl ik voor mij op tafel kijk naar de tijdlijn die op het scherm van m’n laptop oplicht; volhouden werpt in sommige gevallen echt wel z’n vruchten af. En dat doe ik. Volhouden.
De tijdlijn van het huidige project omvat drie jaren. Ik stelde het enkele maanden geleden voor en het werd met argusogen bekeken. Want hoe gaan we dit redden? Niet iedereen kan drie jaar vooruit kijken. Ondanks dat het eerste jaar gedetailleerd is weergegeven, in deelprojecten gehakt met tussentijdse opleveringen. En ik kleine werkgroepjes samengesteld heb, met voor ieder hapklare tussen opleveringen en deadlines. Dan zie ik heel helder hoe we het zeker gaan halen. Zo gaan we doen. Dit gaan we gewoon redden. Maar hoe breng je dat geloof over?
Hoe ziet de organisatie van citymarketing er uit?
De trein waarop ik gesprongen ben in juli 2021, marketing voor een hele stad, is voor mij persoonlijk een omgeving met totaal nieuwe kaders, nieuwe werkwijze tezamen met een nieuw team en met bij de start wel een opdracht maar nog geen duidelijk direct bepaalde richting of zicht op uitwerking. And I love it.
Sponzen en absorberen versus spiegelen.
Ik sta ‘aan’, en het lijkt alsof mijn hersenen overuren draaien aan alle informatie die van alle kanten om me af komt. Van onderzoeken en toelichting uit monden van de experts. Ik vind het allemaal zó interessant en wil het allemaal weten en snappen. En ik merk dat ik nog lang niet aan m’n taks zit, kom maar door met de informatie.
Zo luister ik aandachtig naar de tafelheer tegenover me, die in maart dit jaar nog met een Nederlandse handelsdelegatie in Dubai was tijdens de @wereldexpo met het onderwerp ‘uniting water, energy and food. Dit is een adviseur die alles van watermanagement weet en geeft ongezouten zijn mening over onze kijk op water. Maar dat is goed, die wisselwerking werkt zo dynamisch. Wat zeggen ze, zonder wrijving geen glans? Dan vind ik dat in deze gesprekken iedere zienswijze op tafel gedeponeerd mag worden, want dan kan je er iets mee toch?
Voor dit Citymarketing Project zijn 4 pijlers uitgedacht. Waarvan ‘Water. Stijging van de zeespiegel.’ de richting wordt. De uitdaging: kan je van een buitengebied én de steden die daarbinnen liggen, de komende jaren draaien naar een unieke positionering: Wetlands. Het oude veen en moerasgebied weer terug brengen?
En dan is er de kijk vanuit de expert op het gebied van het aanwakkeren van toerisme en cultuur, die exact weet hoe de bestuurlijke raderen werken. En dan is het heel handig om bij beslissingen, de gemeente en overheid aan de goede kant met je mee te kunnen laten dansen. De tafelheer naast haar kan je brainpicken over alles wat in deze bourgondisch Brabantse stad gebeurt, met een lokaal sterk netwerk waar je U tegen zegt.
Deze week is de stapel boeken die standaard naast m’n bed ligt met 1 gegroeid. Een van de schrijvers zit vanavond ook aan de tafel, en voor hem zijn projectstappen een ‘liefde’ zoals hij het zelf noemt op z’n LinkedIn profiel. En ik snap ‘m. Liefde en passie ontdekken in wat je doet, ik voelde die liefde toen ik als 15 jarige m’n eerste stap zette binnen de muren van het Grafisch Lyceum. De deuren van reclameland gingen daar ter plekke open, en ik wandel nog steeds in dat land. Heerlijk.
Naast de levende kennis, worstel ik me sinds juli vorig jaar door stapels rapporten, geschreven door externe adviesbureaus en doorspekt met grafieken die me hoofdbrekens gaven. Dit zijn bedrijven die gespecialiseerd zijn in verstedelijking, demografische verschuivingen, vergrijzingsvraagstukken en dynamisch houden en vergroten van binnensteden. Dit zijn mensen die hiervoor hebben gestudeerd en zich in de materie hebben gewenteld, al jaren. En de kennis delen en toepassen in projecten die hun weerga niet kennen.
Want ik geef je het te doen, een stad toekomstgericht klaarstomen.
Spiegelen versus intuïtie
Ik ben erachter. Ieder mens heeft een opvallend talent, en ik kan rode draad lezen. Noem je dat zo? Of is het simpelweg jatwerk en kopiëren. Misschien heb ik het ooit opgevangen en opgeslagen in die grijze massa tussen m’n oren, opgepikt in een persoonlijk inspirerend gesprek, een interessant toevallig gelezen LinkedIn artikel of persoonlijk blog van een kenner die ik al jaren volg, of dat ene boek en dat véél te langdradige webinar dat toch eigenlijk ook wel iets zinnigs had.
Want vanuit mijn intuïtie vergaart vanuit de data, de kennis die experts om me heen toebedelen én door mezelf te spiegelen aan hun enorme bak aan kennis, borrelt er iets uit de creatieve catacomben van mijn diepere gedachten. Ik kan het niet uitleggen, het is een kick en een ineens helder ‘aha’ moment waardoor alles daarna als een puzzel in elkaar glijdt. Het lijkt daarna allemaal zo logisch, en waarom zien anderen dat nou niet? Wat is dit ‘aha’. Die voor mij zo duidelijk zichtbare rode draad die na zo’n proces van data verwerken opborrelt. En is dat aan te leren?
Intuïtie versus ervaring
Is het m’n onderbuikgevoel, of de dertig jaar ervaring? Ik hoop op de combi, want dat voelt zoveel sterker. Het zijn de vruchten van alles wat je tot dat moment hebt geleerd en ervaren. Op dit moment in het Citymarketing proces, waarin het allemaal in een volgende versnelling lijkt te komen, merk ik dat ik vertrouw op m’n intuïtie: we zitten op een goed spoor. Een spoor dat ik 6 maanden geleden ook vanuit intuïtie heb gelegd.
Ervaring versus teamwork
Teamwork versus talent
